Ik hou van mij!
Ja echt, ik hou van mij. De eerste helft van mijn leven, ruimschoots, kon ik dat echt niet hardop zeggen zonder een enorm gevoel van ongemak te ervaren.
Ik vond mezelf eigenlijk helemaal niet zo leuk, niet zo aardig. wel lief, maar ach, het kwam zo rot m’n strot uit dat het meestal niet erg overkwam. Dacht ik. Ik voelde altijd alle ogen op me gericht, dacht dat iedereen een mening (een afkeurend oordeel) over me had. IJdel eigenlijk, achteraf gezien. Alsof ik überhaupt zo belangrijk voor anderen was dat ze zo erg met mij bezig waren. Ik bouwde een muurtje om me heen van een laagje knuffelvet..
Verschillende ikkes
Ach ja, een mens leert in z’n leven. En ik heb geleerd van mezelf te houden. Door allerlei boeken, gesprekken, opleiding NLP, nog meer boeken en gesprekken werd mij duidelijk dat ik mezelf vooral in de weg stond naar mijn geluk. Voor mij was een doorbraak toen ik me besefte dat er verschillende ikkes naast elkaar in mij zitten. Ik had de neiging om vooral de kritische ik, erg aan het woord te laten. Naar anderen, maar vooral naar mezelf. Nou, die kritische ik was heel groot en sterk geworden. Maar, de zachtere, luisterende, niet zo erg oordelende ik, was er ook nog. Toen ik dat besefte kon ik direct beter bij mijn zachtere ik.
Ik realiseer me dit geregeld en als direct gevolg ga ik dan weer minder (ver)oordelen. Het sluipt er steeds weer in, maar het brengt me alleen maar negatieve energie. Dus, het niet oordelen heeft mij meer geholpen dan het wel oordelen, bekritiseren, van mezelf en van anderen.
Mijn ikkes leven tegenwoordig gezelliger naast elkaar. Ze zijn meestal allemaal ongeveer even groot. Én heel belangrijk, ze kunnen niet zonder elkaar. Zonder min is er namelijk ook geen plus.
Zelfliefde
Nadat dit proces al een tijdje in gang was gezet en al ‘gewoon’ geworden was realiseerde ik het me eigenlijk pas. Ik vond mezelf best leuk, lief, gezellig, empathisch, eerlijk, integer. Gewoon best wel okay eigenlijk. En ja, ik heb nog steeds een grote mond, ben nog steeds bovengemiddeld assertief. Soms ben ik te naïef, maar ondanks harde lessen wil ik toch graag zo blijven. Ik vind mezelf nog steeds weleens te belangrijk, maar ben altijd zielsgelukkig als iemand me dat dan ook teruggeeft. (dat gebeurde vroeger namelijk niet) en ik daar naar kan luisteren. Dat betekend namelijk dat ik toegankelijk ben. Ook dat vind ik belangrijk.
Humor relativeert
Ja, lach zo af en toe eens heel hard om jezelf. Echt hard om jezelf lachen. Of laten lachen. Heus, het doet geen pijn, laat iedereen lekker om je lachen. Soms zit je zo in je eigen wereldje, en lijkt alles zo moeilijk en belangrijk. Ik merk dat ik dan implodeer, er komt niks meer uit m’n handen. Ik kan geen prioriteiten meer maken, verzuip er zowat in. Maar juist dan, neem afstand, kijk naar jezelf, hoe belangrijk is het echt? Eet het brood? Is er een direct gevaar? Als je het nu niet doet, en je kijkt over een half jaar terug, hoe erg was dat dan?
Luister even naar Harrie Jekkers. Geniet er van, ik kan het niet mooier zeggen.
😢 of 🤩
Het gaat hier toch om afvallen?
Waarom schrijf ik dit hele verhaal nou op mijn website, het gaat hier toch over afvallen? Ja precies, daar gaat dit precies over! Hoeveel van jouw laagje knuffelvet heeft een relatie met jouw zelfliefde? Want, vraag je eens af, waarom wil je afvallen? Hoe belangrijk is dit nu echt voor je? Wil je het echt voor jezelf? Durf, nee, wíl je je laten zien? Voor jouw leven, de rest van je leven? Voor jouw Gezondheid? Voor jouw ‘looks’? Of doe je het omdat je anders niet van jezelf kan houden?
Of hou je zoveel van van jezelf dat je het nu voor eens en altijd aan gaat pakken?
Eerlijk? Alle redenen zijn goed, als het maar om jou gaat!
Ik kan en wil je graag helpen in het proces om van jezelf te (gaan) houden. En ik heb al zoveel processen gezien waar de buitenkant én de binnenkant enorm opknapte. Als een prachtige roos die weer opengaat, en weer gaat geuren en kleuren. In je eigen leven én in dat van anderen.